Το ιστορικό χρέος προς την αλήθεια η φυγή προς τα εμπρός ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

του Βασίλη Τακτικού   

Μετά τρία χρόνια ανακύκλωσης του φθαρμένου πολιτικού σκηνικού και προσωπικού, με τα ψέματα και τον ανορθολογισμό που επεκράτησε μετρώντας, μόνο το κομματικό κόστος –όφελος φαίνεται πλέον ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί το χρέος της χώρας και οι συνέπειες της διαρκούς λιτότητας και φτωχοποίησης του πληθυσμού, χωρίς να ξεπληρώσουμε το ιστορικό χρέος προς την αλήθεια και τα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση.

Το  «δημοψήφισμα» που κατασυκοφαντήθηκε προβάλλει τώρα ως πιο ρεαλιστική και πειστική λύση.

Μονοκομματικές Κυβερνήσεις του 35% η και συνεργασίας του 40%δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Χωρίς τη πολιτική ηγεμονία της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού σε ένα εθνικό σχέδιο και ενιαία πρόταση είναι αδύνατη η φυγή προς τα εμπρός. Για αυτό επιβάλλεται η κοινωνική δυναμική μέσω των δημοψηφισμάτων.

Αρχίζει πλέον να γίνεται κατανοητό ότι, ΤΟ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ που μέχρι το 2009 παρήχθη με δανεικά, αιχμαλώτισε τον ελληνικό λαό στον άφρων καταναλωτισμό, στις τράπεζες και  τους διεθνείς τοκογλύφους δημιουργώντας τη ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ότι υπήρξε θεαματική ανάπτυξη στο πραγματικό εισόδημα .

Όταν οι τράπεζες φράκαραν από τα κόκκινα δάνεια και άρχισαν να κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, η Κυβέρνηση τότε Καραμανλή χάρισε τις τράπεζες σε πρώτη φάση με 30 δις, για να απορροφήσουν στη συνέχεια  τη μερίδα του λέοντος για την ανα-κεφαλοποίηση  εις βάρος βέβαια του εισοδήματος των φορολογούμενων.

 Αυτή είναι μια πλευρά της αλήθειας που αναγκάζονται   όλοι οι πολίτες σιγά-σιγά να συνειδητοποιήσουν.

Η αποτυχία της Κυβέρνησης Σαμαρά –Βενιζέλου δεν αφήνει καμιά αμφιβολία.

Το τέλος του 2011 η ανεργία ήταν στο 16 %

σήμερα η ανεργία έχει σκαλώσει στο 27-28 %

το εισόδημα ειδικά των εργαζομένων και της

μεσαίας τάξης έχει μειωθεί περισσότερο από

25% σε σχέση με το 11

σπρώχνοντας ακόμα πιο βαθιά τη λιτότητα.

Αυτή η αλήθεια πόσο πλέον μπορεί να κρυφθεί;

Η άλλη είναι «πληγή» ως γνωστόν είναι σπατάλη στο δημόσιο και η διαφθορά, που η κυβέρνηση Παπανδρέου άρχισε μόνη απέναντι σε σύσσωμη την αντιπολίτευση  να αντιμετωπίζει το 2009-2011.

 Με μεταρρυθμίσεις που έφεραν χειροπιαστά αποτελέσματα με την εξοικονόμηση πόρων για το δημόσιο για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων.  Μεταρρυθμίσεις που  πολέμησε σύσσωμο και το οικονομικό κατεστημένο όλων των αποχρώσεων, καλυπτόμενο πίσω από το πρόσχημα της αντιμνημονιακής ρητορικής και πολιτικής.

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ όμως  τώρα όπως αναδεικνύεται από τα σκληρά δεδομένα  της ελληνικής πραγματικότητας, δεν ήταν η αιτία αλλά η κατάληξη μιας πολιτικής χωρίς φρόνηση και προνοητικότητα της μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού της χώρας και των διευθυντικών ελίτ που έκαναν  το πάρτυ με το πλασματικό εισόδημα . 

Και φυσικά δεν φταίνε οι ξένες Κυβερνήσεις προς τα αίτια και οι Ευρωπαϊκοί λαοί που τελικά μας δάνεισαν από αλληλεγγύη, μπρος στην απειλή μιας άτακτης και ολέθριας χρεοκοπίας. Η μετάθεση των εγχώριων ευθυνών προς τους ξένους δεν ωφελεί σε τίποτε, αντιθέτως καλλιεργεί τη πλάνη που είναι ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί.

Στο γεγονός ότι χωρίς σωστή διάγνωση δεν μπορεί να δοθεί και σωστή θεραπεία.

Η επιβολή της λιτότητας από τους δανειστές μας είναι ένα  πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπιστεί με συντεταγμένη διαπραγμάτευση μέσα από ένα δημοψήφισμα αλλά δεν μπορεί να καταγγέλλεται το μνημόνιο της δανειακή σύμβασης που κρατάει ζωντανή τη βιωσιμότητα και ρευστότητα της Ελληνικής οικονομίας.

Η λιτότητα επιβάλλεται κυρίως, από τους εθελοτυφλούντες εσωτερικά που δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτε από τα κακώς κείμενα.

Η  επιλογή του μνημονίου τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή ήταν το  ΦΡΑΓΜΑ

απέναντι στο τσουνάμι  της ολοσχερούς ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ.

Η λιτότητα προκύπτει ακριβώς από την Ελληνική παθογένεια του πελατειακού καπιταλισμού, της διαφθοράς και της κυριαρχίας του κομματικού συμφέροντος των διευθυντικών ελίτ και των συντεχνιών έναντι του συνόλου της Ελληνικής κοινωνίας.

Ο Γ. Παπανδρέου συγκρούστηκε ως Πρωθυπουργός με όλο το οικονομικό και τραπεζικό κατεστημένο της χώρας, με όλο πολιτικό -κομματικό κατεστημένο που συναλλάσσεται, προωθείται, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από το λεγόμενο πολιτικό χρήμα που υποδουλώνει τους πολίτες και τη Δημοκρατία.

Πρότεινε τη πιο κρίσιμη ιστορική στιγμή το Δημοψήφισμα ως λύτρωση απέναντι σ΄αυτή την υποδούλωση και τη πολιτική πλάνη εκείνων που αντιμετωπίζουν και χειρίζονται τον λαό ως νήπιο ανίκανο να αποφασίσει το μέλλον του.

Η ακύρωση του Δημοψηφίσματος το 11 ήταν προφανώς  μια ήττα της Δημοκρατίας.

Ο Γ. Παπανδρέου δεν πολεμήθηκε μόνον από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα αλλά προδόθηκε και εκ των έσω από το κόμμα του. Από όλους αυτούς τους καιροσκόπους πρωτοκλασάτους και δευτεροκλασάτους  επαγγελματίες της πολιτικής, που με τη λογική ο «σώζον ευατόν σωθήτω» δεν μπορούσαν να διακρίνουν και να προβλέψουν ότι μετά από αυτή τη κοντόθωρη στάση θα πήγαιναν οι ίδιοι παντοτινά στα αζήτητα της ιστορίας.

Η μεγάλη διαφορά είναι στο γεγονός ότι Ο Γ. Παπανδρέου υπέμεινε τον πόλεμο που δέχθηκε επιμένοντας  σε αξίες και ιδεολογικές αρχές και  επιμένει τώρα στη ενίσυση των θεσμών της Δημοκρατίας  με  δημοψηφίσματα. Της μόνης συνθήκης που μπορεί με ειρηνικά μέσα να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο.

Πήρε το μεγάλο πολιτικό ρίσκο να ξανά εκτεθεί με τις ίδιες αρχές και αξίες και αυτό είναι που του δίνει μια νέα πολιτική δυναμική, με την αυτοοργάνωση για να γίνει το κίνημα ο καταλύτης στις νέες πολιτικές εξελίξεις.

Είναι ίσως ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης που πιστεύει όπως αποδεικνύεται όχι μόνο στα λόγια αλλά και στη πράξη, ότι η φυγή προς τα μπρος έχει μια βασική προϋπόθεση: το χρέος προς την ιστορική αλήθεια πρέπει να ξεπληρωθεί. Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά χωρίς να αναγνωρίσουμε τα πραγματικά αίτια που μας έφεραν  ως εδώ και χωρίς να αναγνωρίσουμε  τη κινητήρια δύναμη της κοινωνίας μέσα από την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών για νέα συλλογική δημιουργία.

Για αυτό το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών έχει ελπιδοφόρο μέλλον και αναμένεται να  αποτελέσει έκπληξη και σε αυτές τις εκλογές.