ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ Ως ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ Ως ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ

ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ  ΜΙΑΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ

3-7-2015

του Βασίλη Τακτικού

Μπορεί το «λόμπυ της δραχμής» να χαίρεται, ο Σόϊμπλε να το ευχαριστιέται που εύκολα μπορεί να μας ξεφορτωθεί με ένα δικό μας όχι. Αλλά η μεγάλη αγωνία βρίσκεται στη πλευρά  Βαρουφάκη και όσους πόνταραν μαζί του στη θεωρία των παιγνίων. Το δημοψήφισμα αυτό καθ΄αυτό, όπως διαφαίνεται δεν θα είναι απειλή και συστημικός κίνδυνος ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Ευρώπη.

Οι εταίροι μας και οι δανειστές δεν είναι διατιθέμενοι να χορέψουν πεντοζάλη.  Αντίθετα μπορεί το δημοψήφισμα να αποδειχθεί  ο καταλύτης και να μπει ένα τέλος σε  μια μακροχρόνια  πολιτική απάτη και συλλογική αυταπάτη της κοινωνίας.

Να διαπιστώσουμε βιωματικά ότι το πρόβλημά μας δεν  είναι το μνημόνιο αλλά  η παθογένεια του Ελληνικού κράτους .

Να μάθουμε  βιωματικά επίσης τι σημαίνει να βρεθείς έξω από την προστασία και την αλληλεγγύη της Ευρώπης.

Αυτή τη φορά το δημοψήφισμα θα είναι σε δύο μέρες τετελεσμένο γεγονός και κανείς δεν θα μπορεί να ξεφύγει από τις συνέπειες και την ευθύνη των επιλογών του για την επόμενη μέρα. Αυτό που θα ψηφίσει θα το βρει μπροστά του υπό άμεση δοκιμή.

Ο διχασμός των Ελλήνων σχετικά με τα αίτια της κρίσης που επικαλούνται κάποιοι δεν έρχεται με το δημοψήφισμα αλλά προϋπήρξε.  

Τώρα είτε το θέλουν είτε όχι, η  επίπλαστη και διχαστική αντίθεση Μνημόνιο -αντιμνημόνιο αναδιατάσσεται ανεξαρτήτως της σκοπιμότητας για την οποία ετέθη από το δημοψήφισμα λειτουργεί ως βιωματική μάθηση.

Είναι στο χέρι του λαού με ένα όχι να πάει από την «δημιουργική ασάφεια» του κ Βαρουφάκη στη δημιουργική καταστροφή. Είναι στο χέρι του επίσης με ένα Ναι να υποστεί μεν η κοινωνία την συνέχεια της λιτότητας αλλά να  αντιμετωπίσει ταυτόχρονα την παθογένεια του Ελληνικού κράτους και την διαφθορά αν θέλει σύντομα να επιστρέψει και στην ανάπτυξη.

Μετά το δημοψήφισμα η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει ένα από τους από τους δυο δρόμους που θα διαλέξει ο λαός όμως  χωρίς αναβολή. Γιατί πέρα από την δική της βούληση η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.

Μέσα από τις εξελίξεις στις τράπεζες και την πραγματική οικονομία θα διαπιστώσει και η ίδια η Κυβέρνηση  ότι  επικράτηση του όχι που επέλεξε  δεν είναι κυβερνητικά διαχειρίσιμο.  Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός της Συμφωνίας με τους εταίρους. Ο άλλος δρόμος είναι όλεθρος. Το αντιαντιμνημόνιο μπορεί να οδήγησε στη κατάκτηση της εξουσίας όπως και τον Σαμαρά στην προηγούμενη φάση γιατί ο λαός πίστεψε  ακόμη μία φορά σε φρούδες υποσχέσεις. Αλλά όταν είσαι στην Κυβέρνηση μιας κατ΄ουσία χρεωκοπημένης χώρας από τις αγορές, που την κρατάνε ζωντανή οι εταίροι μας στην Ευρώπη εντός ενός πλαισίου με κανόνες, δεν γίνεται να τοποθετείσαι εναντίον όλων των άλλων. Γιατί το όχι, σημαίνει απλά ότι σαν χώρα βγαίνεις από την μπρίζα και αυτό σημαίνει αφού δεν έχεις επάρκεια (ρευστότητα)σε δική σου ενέργεια το black out της Ελληνικής οικονομίας είναι αναπόφευκτο.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Έτσι την επομένη του δημοψηφίσματος όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα ξεκαθαρίσουν  ορισμένες αυτονόητες αλήθειες ανάμεσα στο Ναι της λιτότητας και που το Όχι που φέρνει η πλήρης χρεωκοπία.

Δεν γίνεται να παραμείνουμε στην Ευρώπη κόντρα στους ευρωπαίους εταίρους μας και τα κοινοβούλιά τους. Είναι πολιτικά αδύνατον και δημοκρατικά παράλογο μια χώρα των 10 εκατ. να επιβληθεί ενάντια στην Ευρώπη των 500 εκατ.

Είναι σωστός βέβαια  ο ισχυρισμός ότι δεν είναι  βιώσιμο το χρέος χωρίς αναδιάρθρωση. Αλλά ταυτόχρονα είναι φανερό ότι και χωρίς μεταρρυθμίσεις στο κρατισμό που παράγει ελλείμματα και αυξημένους φόρους το χρέος πάλι δεν είναι βιώσιμο.

Δεν γίνεται Αριστερή πολιτική με τα δανεικά και τα λεφτά των άλλων, χωρίς την μείωση των ανισοτήτων μέσα στη χώρα μας, τη μείωση των ανισοτήτων και της ψαλίδας στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων. Δεν γίνεται Αριστερά με φοροκαταιγίδες μόνον στους μικροεπιχειρηματίες και επαγγελματίες.

Δεν γίνεται ξεπέρασμα της λιτότητας πετώντας συνέχεια το μπαλάκι της ευθύνης στους ξένους χωρίς πολιτικές για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Έτσι εάν επικρατήσει το Όχι θα διαπιστώσουμε και βιωματικά ότι έχει χειρότερα ελαττώματα από το Ναι.

Γιατί το Ναι έτσι όπως τίθεται προφανώς παρατείνει την λιτότητα αλλά  το όχι μπορεί να μας οδηγήσει στον όλεθρο.

Τα πρακτικά αποτελέσματα του Ναι  μας είναι περίπου γνωστά: θα συνεχιστεί η λιτότητα με ζητούμενο τις μεταρρυθμίσεις που είναι απρόθυμο να εφαρμόσει το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας. Τα πρακτικά όμως αποτελέσματα του όχι θα είναι χιονοστιβάδα στην απομόνωση από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Αν πούμε το υπερήφανο όχι γεμάτο «αξιοπρέπεια», με τη σκέψη  ότι δεν μπορούν να μας βγάλουν έξω από την ΕΕ και το Ευρώ,  αυτοί που το λένε μας λένε την μισή αλήθεια. Ναι μεν δεν υπάρχει νομική διαδικασία που να οδηγεί εκτός Ευρώ αλλά χωρίς συμφωνία. χρηματοδοτικό πρόγραμμα και  δανεικά υπάρχει το πρόβλημα της  οικονομικής ασφυξίας για την Ελλάδα κάτι που οδηγεί στη χρεωκοπία και τελικά εκτός Ευρώ. Τότε  δεν θα μπορούν πλέον να πληρωθούν ούτε μισθοί και συντάξεις.

Με τις τράπεζες κλειστές εάν  επικρατήσει το όχι και μέχρι να καταλήξουμε σε κάποιο άλλο νόμισμα, για  δυο μήνες τουλάχιστον θα παραλύσει η παραγωγική και η οικονομική δραστηριότητα της χώρας.

Αλλά ελπίζουμε ότι θα επικρατήσει τελικά σύνεση και δεν φθάσουμε εκεί. Η κοινωνική πίεση και η αγανάκτηση θα είναι τέτοια που θα συγκλονίσει το πολιτικό σύστημα καταλυτικά . ‘Ήδη έχουν αρχίσει οι διαφοροποιήσεις και οι αποσκιρτήσεις από το Κυβερνητικό μπλοκ και από την πλευρά των ΑΝ.ΕΛ. 

Μετά το Δημοψήφισμα αυτές οι πολιτικές εξελίξεις θα κλιμακωθούν έτσι ώστε το μπλοκ του αντιμνημονίου αντί να ενισχυθεί με το  όχι θα περιοριστεί εξ αντικειμένου στους φανατικούς και ζηλωτές της δραχμής καθώς τίποτε από όσα υποσχέθηκαν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις στη Ελλάδα δεν επαληθεύτηκε εκτός από μια τυφλή σύγκρουση με την Ευρώπη. Ο Τσίπρας για να προλάβει τις εξελίξεις και για  να μην ακυρώσουν ολόκληρο το εγχείρημα του Σύριζα  έχει δυο επιλογές. Άμεση προκήρυξη εκλογών η Κυβέρνηση  εθνικής ανάγκης  που είτε θα οδηγήσει σε ένα τρίτο μνημόνιο είτε θα πέσει από τις αρνητικές οικονομικές εξελίξεις.

Μετά από αυτές τις εξελίξεις  κανείς δεν θα μπορεί να αντισταθεί από την Ελληνική πλευρά στη μείωση των κρατικών δαπανών και του πελατειακού κράτος που είναι το θεμελιακό πρόβλημα.

Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα ( μέρος του οποίου είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ) θα έχει δώσει την ύστατη μάχη για την διατήρηση των προνομίων των συντεχνιών του δημοσίου και θα έχει ηττηθεί από το Ευρωπαϊκό σύστημα που σε αυτό το πεδίο τουλάχιστον είναι λιγότερο κρατικίστικο από το δικό μας.

Τότε θα έχουμε καταλάβει όλοι περισσότερο, ότι το χρέος μας κυρίως δεν είναι βιώσιμο λόγω κρατικών δαπανών για μισθούς και συντάξεις που φθάνουν το 80% των γενικών εξόδων και οι διαρκείς φορολογικές αυξήσεις που γίνονται για να το εξυπηρετήσουν τροφοδοτούν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Αυτή θα είναι η αρχή ενός νέου κύκλου. Ο κρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ επιτιθέμενος στη Ευρώπη για να πάρει μεγαλύτερη δόση για να εξασφαλίσει προνόμια της γραφειοκρατίας θα ηττηθεί και θα χάσει και πολλά από αυτά που είχε.

Για αυτό το δημοψήφισμα από μέσο πίεσης προς τους ευρωπαίους εταίρους για να διασφαλιστούν συντεχνιακά συμφέροντα, στα χέρια του λαού μπορεί να εξελιχθεί σε μέσον απαλλαγής από μια κατεστημένη αντίληψη που κυριαρχεί καθώς διαφαίνεται ότι η πολιτική μπλόφα του Βαρουφάκη δεν περνάει όπως εκείνος την διατύπωσε  με τη θεωρία των παιγνίων.

Έτσι εκ των πραγμάτων, αν μη τι άλλο θα καταρριφτούν αναπόφευκτα κάποιοι μύθοι και συλλογικές αυταπάτες που βόλευαν τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας να υφαρπάζουν την ψήφο του λαού.

 Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αντέξει αυτή την τρομερή δοκιμασία και θα παραμείνει στην Κυβέρνηση μόνον εάν συνεργαστεί και με άλλες προοδευτικές δυνάμεις που τώρα χαρακτηρίζει μνημονιακές υπογράφοντας και η ίδια με καλύτερους όρους ίσως το τρίτο μνημόνιο.

 Διαφορετικά η πορεία από την δημιουργική ασάφεια προς τη δημιουργική καταστροφή είναι αναπόφευκτη και ελπίζουμε να μην παρασύρει προς αυτή την πορεία ο ΣΥΡΙΖΑ και την χώρα. Επειδή αυτό το μάθημα του δημοψηφίσματος είναι σωτήριο  έχουμε και ένα λόγο να ευχαριστήσουμε τον Τσίπρα που πήρε αυτή την τολμηρή απόφαση να μας διδάξει βιωματικά να αποφύγουμε τα χειρότερα και να διεκδικήσουμε τα καλύτερα.