Θέμα: Κατασπατάληση Ευρωπαϊκών Κοινωνικών Πόρων, αναγκαίες τομές για την Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία

ΚΑΡΑΖΟΥΠΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Οικονομολόγος, μέλος του Πανελληνίου Παρατηρητηρίου των Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών

Αλμυρός 05-03-2015                             Αριθ. Πρωτ: 8

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς

Τον  Πρωθυπουργό  Κο Τσίπρα

Θέμα: Κατασπατάληση Ευρωπαϊκών Κοινωνικών Πόρων, αναγκαίες τομές για την Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία  

Κύριε πρωθυπουργέ, η Οργάνωσή μας σε συνεργασία με το ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, λαμβάνοντας υπόψη τις προθέσεις αλλά και τις θέσεις της κυβέρνησης σας, για την ανάπτυξη της Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας και την αξιοποίηση των Ευρωπαϊκών Κοινωνικών Πόρων, υπέρ του Πολίτη και ιδιαίτερα των αδυνάμων και φτωχών, σας καταγράφουμε με λίγα λόγια τι γινόταν μέχρι σήμερα στην υλοποίηση -κατασπατάληση  Ευρωπαϊκών πόρων και τις προτάσεις μας για την ανάπτυξη της Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας.

Οι διαθέσιμοι πόροι από τις προηγούμενες Κυβερνήσεις διατέθηκαν περισσότερο ως λάφυρο του πελατειακού κράτους και λιγότερο προς τους αντικειμενικούς σκοπούς διάθεσης των κοινοτικών πόρων, με υπευθύνους:

   Τις Οργανώσεις βιομηχάνων οι οποίες με προκάλυμμα τον «μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα» απομυζούσαν εκατοντάδες εκατομμύρια που προορίζονταν για την αντιμετώπιση της ανεργίας.

  Τις  Διαχειριστικές αρχές υπουργείων και περιφερειών - μαιτρ της νομιμοποιημένης διαφθοράς κατεύθυναν τους κοινοτικούς πόρους στα λόμπυ της διαπλοκής μέσα από ένα λαβύρινθο γραφειοκρατικών προϋποθέσεων και φωτογραφικών διατάξεων .

   Τις χρεωκοπημένες αναπτυξιακές εταιρείες - ζόμπι των ΟΤΑ που επιβίωναν  εις βάρος των δημοτικών προϋπολογισμών και των δημοτών, τιθέμενες  επικεφαλής συμπράξεων για την απομύζηση προγραμμάτων που προορίζονταν αποκλειστικά  για τους φτωχούς.

    Τους «Εθνικούς εργολάβους - κοράκια» που δεν αρκούνταν μόνο στα δημόσια έργα, αλλά έβαζαν χέρι και στους πόρους του Ευρ. Κοιν. Ταμείου που προορίζονταν για τους ανέργους.

   Το αποκορύφωμα  της διαστροφής και της εκτροπής των πόρων είναι τα δήθεν προγράμματα κοινωνικής οικονομίας (ΤΟΠΣΑ, ΤΟΠΕΚΟ, Περιφερειακοί Μηχανισμοί ) που εντέχνως κατευθύνονταν στους μεσάζοντες.

Πρόκειται για τον θρίαμβο της απληστίας και των παρασιτικών ελίτ γύρω από το κράτος που είναι το ανώτατο στάδιο της αδιαφάνειας και της διαφθοράς βαθαίνοντας έτσι την παρακμιακή λειτουργία της χώρας.

Η διαχείριση με άλλα λόγια των πόρων γίνεται με συγκεντρωτικό τρόπο από ιδιωτικές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις με ειδικές πιστοποιήσεις που τις καθιστούν «κλειστά επαγγέλματα» για τους λίγους αποτρέποντας την διάχυση των πόρων τους πολλούς.

Έτσι, ο χώρος των προγραμμάτων στην Ελλάδα ακόμα και αν αφορά την αντιμετώπιση της ανεργίας και φτώχειας,  γίνεται ένας χώρος πλουτισμού για τους λίγους προνομιούχους με το πρόσχημα της κοινωνικής ευαισθησίας και κοινωνικής οικονομίας.

Με αυτό τον τρόπο τα προγράμματα από μέσον κοινωνικής σύγκλισης καταλήγουν να διευρύνουν την ανισότητα να συμβάλλουν στη φτωχοποίηση και όχι στην άρση του οικονομικού και κοινωνικού αποκλεισμού που είναι ο αντικειμενικός σκοπός τους.

Η διαφορά λοιπόν βρίσκεται στην νομιμοποιημένη διαφθορά που πρέπει που να αλλάξει και ξεριζωθεί από τις γενεσιουργές της αιτίες που την προκαλούν.

              

                             

Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι διάχυση των πόρων στους πολλούς και αυτό δεν μπορεί να γίνει με φορείς που εκπροσωπούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (πχ συνδέσμους και εταιρίες βιομηχάνων) η γραφειοκρατικούς οργανισμούς του κράτους αλλά από το πλήθος των εθελοντικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που μπορούν να συνεισφέρουν στο παραγόμενο εισόδημα προσθέτοντας στους διαθέσιμους χρηματικούς πόρους την κοινωνική φροντίδα και ευθύνη με εθελοντική εργασία.

Οι   πλούσιοι και οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες εάν θέλουν να προσφέρουν φιλανθρωπικό και ανθρωπιστικό έργο ας το κάνουν με δικούς τους πόρους και μέσω της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης και όχι μέσω των οικονομικών λόμπυ που διαθέτουν να απορροφούν καταχρηστικά τους κοινοτικούς δημόσιους πόρους.

Η Κοινωνική Οικονομία έχει ανάγκη από την προσφερόμενη εθελοντική εργασία και κοινωνική ευθύνη που συνιστούν το κοινωνικό κεφάλαιο και όχι από τις κερδοσκοπικές εταιρείες που λειτουργούν αρπακτικά για τους κοινοτικούς πόρους.

Το νέο λοιπόν θεσμικό πλαίσιο και τα προγράμματα που θα προκηρυχθούν θα πρέπει να έχουν ως κατεύθυνση τα πολλά μικρά έργα για τους πολλούς και όχι τον γιγαντισμό για τους λίγους.

Συμπερασματικά λοιπόν για την εφαρμογή της Κοινωνικά Αλληλέγγυας Οικονομίας μέχρι σήμερα:

·           Η κατάρτιση όπως εφαρμόζεται είναι προσχηματική, εθίζει όλους τους εμπλεκομένους σε ένα καθεστώς συνενοχής στο έγκλημα της κατασπατάλησης των πόρων (φορείς κατάρτισης, επιχειρήσεις πρακτικής, εκπαιδευτές, ανέργους) και κυρίως δεν δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας.

·           Υπάρχει ανάγκη για ενιαία πολιτική επαγγελματικής κατάρτισης μέσω διυπουργικού οργάνου που θα περιλαμβάνει και την αρχική και την συνεχιζόμενη κατάρτιση.

·           Υπάρχει ανάγκη για αλλαγή φιλοσοφίας του τρόπου προκήρυξης των προγραμμάτων με στόχο την εξοικονόμηση πόρων από όπου αυτοί μπορεί να εξοικονομηθούν (πχ αίθουσες διδασκαλίας, λειτουργικά κόστη φορέων κατάρτισης κ.λ.π) και να κατευθυνθούν στην επαγγελματική ανάπτυξη των ανέργων, στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, δηλαδή στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

·           Η συμμετοχή των ζωντανών δυνάμεων της κοινωνικής οικονομίας στην κατάρτιση (πχ σύλλογοι, αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες, ΚΟΙΝΣΕΠ κλπ),  είναι ανύπαρκτη. Συνέπεια είναι να μην αξιοποιείται το τεράστιο κοινωνικό κεφάλαιο του εθελοντισμού της κοινωνίας των πολιτών, στην αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος που την αφορά, δηλαδή της ανεργίας.

·           Δεν μπορεί να υπάρξει αντιμετώπιση της ανεργίας χωρίς την ενεργοποίηση της κοινωνίας και των χιλιάδων οργανωμένων φορέων της.

 Οι προτάσεις μας.

·           Οι πόροι πρέπει να κατευθυνθούν στους ανέργους, όχι για την παρακολούθηση θεωρητικών μαθημάτων, αλλά για την στη κατάρτιση παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών.

·           Το παραδοτέο των προγραμμάτων, αυτό που πρέπει να μετράται,  πρέπει να είναι η παραγωγή και όχι οι υπογραφές των ανέργων σε ένα παρουσιολόγιο.

·           Το βάρος πρέπει να πέσει στην πρακτική άσκηση και όχι στην θεωρητική,  σε αναλογία πχ πέντε προς ένα. Η κατάρτιση πρέπει να γίνεται μέσα στον χώρο εργασίας και όχι σε αίθουσες διδασκαλίας.

·           Δεν απαιτούνται πιστοποιημένες δομές για τα θεωρητικά μαθήματα, που αυξάνουν αναιτίως το κόστος. Τα θεωρητικά μαθήματα μπορούν να γίνονται σε σχολεία ή άλλους χώρους που διαθέτουν οι ΟΤΑ, στην περίπτωση που οι επιχειρήσεις δεν έχουν κατάλληλους χώρους.

·           Δικαιούχοι των προγραμμάτων κατάρτισης πρέπει να είναι οι επιχειρήσεις, τα κλαδικά σωματεία εργαζομένων (πχ Εργατικά Κέντρα), αλλά και οι ΚΟΙΝΣΕΠ και οι άλλες φορείς κοινωνικής οικονομίας και εθελοντισμού, όπως οι σύλλογοι, οι ΑΜΚΕ, τα ιδρύματα, όπως προβλέπεται άλλωστε και από τον ν. 3879/2010. Προϋπόθεση ασφαλώς είναι να μπορούν οι φορείς αυτοί να σχεδιάσουν οι ίδιοι ένα πρόγραμμα κατάρτισης, να  επιλέξουν οι ίδιοι τους ανέργους που θέλουν να εκπαιδευτούν (10-20 άτομα), να μπορούν να τους εκπαιδεύσουν στον χώρος εργασίας και να έχουν στόχο  την αύξηση της τοπικής παραγωγής, την ανάπτυξη της καινοτομίας και την εισαγωγή νέων τεχνολογιών. Συνεπώς οι ειδικότητες πάνω στις οποίες θα εκπαιδεύονται οι άνεργοι δεν μπορεί να είναι αρμοδιότητα κάποιων γραφείων, αλλά της ζωντανής τοπικής αγοράς εργασίας.

·           Οι πόροι πρέπει να διαχυθούν  σε πολλά μικρά έργα. Οι φορείς κατάρτισης δεν μπορούν να είναι κλειστό επάγγελμα ολιγάριθμων ειδικών που καρπούνται τεράστια ποσά ο καθένας.

·           Η παρακολούθηση, ο έλεγχος και η αξιολόγηση των προγραμμάτων κατάρτισης πρέπει να γίνεται σε δύο επίπεδα. Πρώτο, το διοικητικό που θα αναλαμβάνουν οι υπηρεσίες της περιφέρειας και όχι της κεντρικής διοίκησης, που πρέπει να στελεχωθούν καταλλήλως. Σημαντικότερος όμως πρέπει να είναι ο κοινωνικός έλεγχος. Αυτό σημαίνει διαφάνεια που μπορεί να γίνεται  με ανάρτηση της όλης διαδικασίας στο διαδίκτυο σε ζωντανό χρόνο και δημόσια παρουσίαση των προγραμμάτων πριν την έναρξή τους, αλλά και στο τέλος τους.

·           Πρέπει να εξεταστεί η σύγκλιση της αρχικής επαγγελματικής κατάρτισης και της συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης υπό νέο καθεστώς καθώς και οι δύο μορφές κατάρτισης έχουν στόχο την ένταξη, επανένταξη, επαγγελματική κινητικότητα και ανέλιξη του ανθρώπινου δυναμικού στην αγορά εργασίας, καθώς και την επαγγελματική και προσωπική ανάπτυξη

Η Κοινωνία των Πολιτών βεβαίως έχει τις δικές της ευθύνες για αυτή την παρωδία που παίζεται εις βάρος των Πολιτών, αλλά δεν μπορεί να παραμείνει άλλο θεατής σε αυτή τη συνεχιζόμενη παρακμιακή λειτουργία κατασπατάλησης  των κοινοτικών πόρων.

Κύριε πρωθυπουργέ δεν ζητάμε να υιοθετήσετε τις προτάσεις μας, ζητάμε να μας ακούσετε, ζητάμε να ακούσετε τη φωνή της Κοινωνίας των Πολιτών, τη φωνή των πολλών ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ, έχοντας πάντα κατά  νου, όπως και εμείς βέβαια, τη ρήση του Μπρεχτ: «Αν αγωνιστείς μπορεί και να χάσεις, εάν δεν αγωνιστείς, είσαι σίγουρα χαμένος».

Καλή δύναμη στο δύσκολο έργο σας και πορευόμαστε μαζί, για να αλλάξουμε εμείς, αλλάζοντας έτσι και τη Κοινωνία.

Με απέραντη εκτίμηση

Για το Δ.Σ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΚΑΡΑΖΟΥΠΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Οικονομολόγος, μέλος του Πανελληνίου Παρατηρητηρίου των Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών

*Η επιστολή σας έχει αποσταλεί και ηλεκτρονικά